Puno ng Kulay ang Una Kong Paglalakbay

    Sa unang pagtapak ko sa silid-aralang iyon napuno ng emosyon ang puso ko. Pakiramdam na hindi ko maipaliwanag. Nakakakaba. Hindi ko alam kung anung dapat kong asahan. Lahat ng bagay ay bago at mga mukha ng iba’t-ibang tao. Tinatanong ko minsan ang sarili ko sino nga ba ako? Bakit ako nandito? Hala! Guro nga pala ko kaya ako naririto. Minsan lang kasi o sa simula ang hirap intidihin na guro na pala ako. Ang taga-pagbago, ang bigat no?

            Hindi ko alam kung sa lumipas bang dalawang taon na inilagi ko sa paaralang ito ay naging kapaki-pakinabang ba ko. Nasulit ko kaya ang pagiging guro o baka nagpraktis lang ako? Maraming buhay akong nasaksihan. Sila ang mga naging inspirasyon ko sa lahat. Akala siguro ng mga bata sila lang ang natututo, hindi lang nila alam na sila ang bumubuo sa pagkatao ko. May mga panahon mang lagi akong umiiyak hindi ko pinagsisisihan ang lahat. Naisip ko kung hindi ko sila nakilala hindi naman ako magiging ganito. Alam ko marami ng nabago sa sarili ko. Iyakin pa din naman ako pero mas matatag na dahil sa inyo.

            Sa huling pagpasok sa silid-aralang iyon nanariwa ang kahapon. Ang simula ng lahat na siya ring naging katapusan. Nasabi ko sa sarili ko, “Bakit ganun pareho yung pakiramdam?” Nandoon pa rin kasi yung kaba na sa katapusang ito may magsisimula na namang bago. Mahirap iwan ang lahat, lalo na yung bumuo sa dalawang taon ng buhay mo. Minsan gusto kong maglupasay na parang bata at magiiyak tapos sasabihin kong “ Ayoko! Ayokong umalis dito!” Pero wala namang mangyayari pag ginawa ko yun. Walang magbabago.

            Iniisip ko na lang hindi naman mahalaga ang simula at katapusan…mas mahalaga ang paglalakbay. Ang paglalakbay kung saan may mga nakilala kang mga katangi-tanging tao. Mahaba pa ang daan. Hindi pa tapos ang paglalakad. Madadapa ka pa, tatayo, at muling magpapatuloy. Hindi naman sila mawawala dadagdag lang sila sa mga koleksyon mo. Sa napakahabang listahan ng mga taong nakasalamuha mo.

            Ngumiti ka na naging makulay naman ang una mong paglalakbay di ba?

-          - Taga-pagbago nga kami pero kami din naman nababago nyo.

-         - Gusto ko talagang yakapin sila isa-isa kaso nakakahiya. Gusto kong iparamdam kung gaano ko sila kamahal.

-          - Sana ganoon lang kadali ang lahat.