Si Kuya..

            Bata pa lang kami gustong-gusto na naming magka-kuya kasi naman puro kami babae. Kaya nung dumating yung kaisa-isa naming lalaki excited kami lahat. Iniisip namin kung anung pakiramdam na may kapatid na lalaki. Yung may makakasama kang aalis ng bahay na proprotektahan ka kung anu mang pwedeng mangyari..mag-aayos ng kung anu mang sira sa bahay na dapat lalaki ang gumagawa..yung may ibang view sa buhay na hindi tulad sa kadramahan naming mga babae..at eto na nga siya…

            Pag-uwi namin ngayon sa Cavite wala si Kuya. Nakasanayan naming ganyan ang tawag namin sa kanya kahit mas matatanda kami dahil nga frustrated kaming magkaroon ng nakatatandang kapatid na lalaki. Wala siya dahil busy sa church nila kung saan nakahiligan niyang sumayaw at kumanta. Nakakalungkot na kung kailan nandito kami wala naman siya. May camping daw kasi sa Batangas.

            Ilang araw siyang wala kaya sabi ko humanda talaga siya paguwi nya. May nagbukas ng gate kanina..malaki yung boses at mukhang masaya. Napatingin ako si Kuya pala. Pinigilan ko ang sariling kong magsalita. Kunwari galit ako. Tuloy-tuloy lang siya sa pagpasok sa loob ng bahay na parang di kami nakita. Parang wala pa sa hulog biglang lumabas ulit nung napansing walang kumakausap sa kanya. Sinuntok niya ko sa braso..at hindi ko na napigilan ang sarili ko. Siyempre gumanti na ko at niyakap siya. Namiss ko talaga si Kuya. At yung dalawa ko pang kapatid na kanina pa din nagpipigil sa pagsasalita di na rin nakatiis niyakap na din siya.

            Naisip ko yung sinabi ni Mae nung isang araw. Tapos na kasi yung kontrata niya sa pinapasukan niya ngayon at sumagi sa isip niyang mangibang-bansa. Pero nung umuwi siya sa Cavite at narinig yung boses ni Kuya nabago ang isip niya. Feeling niya daw marami na kaming namiss sa paglaki ng tatlo naming kapatid dito at kung lalayo pa siya baka mas lumalala pa.

            Habang kinakausap ko si kuya kanina marami na ngang nagbago. Sanay na naman ako sa mga salita niyang parang kay tatay pero kanina binata na talaga siya. Nahihiya na siya pagniyayakap namin siya at nilalambing. Iba na kaysa dun sa tinuturing naming baby boy dati. Yung laging napag-tritripan dahil nagiisa nga lang siyang lalaki. Ang hirap talagang pigilan ng oras.

            Kung may mas malaki nga sigurong kita sa ibang bansa nararapat lang yung ganoong halaga. Binabayaran kasi ang mga oras na di mo kasama ang pamilya mo. At yun yung mga panahong sigurado akong panghihinayangan mo.

8:33 pm - 9:11 pm

April 19, 2014

Cavite