Ang Sulat

Hindi ako magaling magkwento pero gusto kong isalaysay ang buhay ng isang taong malayong-malayo sa tatay ko, pero napahanga niya ako. Isa siyang taong sa paningin ng mga anak nya ay walang kwentang ama. Sugarol,mabisyo at walang direksyon ang buhay, yan ang mga deskripsyong karaniwan kong naririnig sa mga taong nakapaligid sa kanya. Sumasangayon naman ako dahil yun din naman talaga ang pinapakita nya,aminado pa nga siya at minsa'y nagyayabang pa. Ganun pa man kahit kailan di nawala ang respeto ko sa kanya dahil mas nakakatanda siya at hindi kami tinuruan manghusga ng iba.

“Bakit pa kasi namatay si Tita Au eh dapat si Daddy na lang”,sabi   ng isa sa mga anak niya. Nalungkot man ako sa narinig  wala naman akong nagawa. Nakakalungkot na manggagaling sa bibig ng sarili mong anak ang mga ganung salita.

Dumating sa puntong nagbakasyon ng ilang buwan ang buong angkan nya at naiwan siyang magisa. Naisasama siya o naaalala pag walang drayber ang pamilya.

Sinubukan kong kausapin ang isa sa mga anak nya. Puro hinanakit lang ang narinig ko at walang kahit kaunting liwanag sa isip nya. Wala akong nagawa. Lalo lang akong nanghina.

Kakaunti lang kaming nakakaintindi sa kanya kaya siguro naisipan nyang lumayo at hanapin ang sarili nya. Ilang buwan siyang nawala. Nagtatanungan kami ng mga kapatid ko kung asan na sya. Kami lang naman ata kasi ang may pakialam sa kanya.

Kahapon, natunton na niya ang pinapasukang trabaho ng kapatid ko. Namimiss nya na daw kaming tatlo. Hindi sya makaalis dahil stay in sya sa trabaho. Maraming kwento pero isa lang ang pumukaw sa atensyon ko.

Bago sya umalis nagiwan siya ng sulat sa kapatid ko. Pakibigay daw sa asawa niyang matagal na niyang di nakikita. At ito ang nilalaman nito:

“The mind can easily forget.. but the heart can always remember..

I love you..

I miss you ..

I need you..”

            At dito umiyak na kaming tatlo..humanga ako..mas minahal ko pa ang taong ito.