Sila Ang Mga Namimiss ko..

Cuen-to

            Unang linggo ko sa pinagtatrabahuhang paaralan, nagpapaliwanag ako ng aming aralin ng mapansin kong may isang batang nakayuko sa kanyang mesa at natutulog pa. Inis akong nilapitan siya. Masakit kaya sa lalamunan magpaliwanag at makikita mong isa sa mga pinaliliwanagan mo ay tutulog-tulog.

            “Aba ang galing parang nasa bahay ah!” Napatagalog ako bigla kahit na English yung subject ko sa sobrang inis.

            Pupungas-pungas siyang nagsalita at nagsabing,” Eh maam di ba po ang paaralan ang pangalawang tahanan?”

            Napahinto ako ng ilang segundo. Hindi ko na napigilan natawa na ko at nawala ang inis kasabay  ng mga kaeskwela nyang kanina pa din nagpipigil ng tawa.

Lou Chabz

            “ Maam nagugutom ako.”

            Yan ang laging naririnig ko sa batang to. Nakita ko sa bulsa ko yung kending FRES na may message sa likod “You are the one” kaya ibinigay ko sa kanya at sinabing, “ Ayan ah you are the one”..sabagay dugtong ng “..who makes me happy” totoo naman kasi. Tahimik lang niyang binuksan ang kendi at kinain. Iniwan ko na siya. Wala na kong narinig na thank you, di ko na inasahan isa kasi siya sa mga pasaway na batang tinuturuan ko. Kung magpapasalamat man siya mas gusto kong kusa niyang gagawin kaysa naman inutos ko lang di maganda sa pandinig yun. Hindi heart felt kaya mas gugustuhin ko na lang na walang marinig. Tulad ng aking inaasahan pinunan niya lang ang kanyang kumakalam na sikmura at di na ko naalala.

            Ilang buwan na ang lumipas matapos ang insidenteng yun. Pumasok ako sa room nila dahil sa pangalawang pagkakataon ako na naman ang guro nila. Sinalubong ako ng nagyayabang na matabang estudyanteng ito, para bang nagpapansin na tingnan ko siya. Di din siya nakatiis at pinakita na niya yung id niya. Sabi niya, “Maam naalala mo ba to?” habang ipinapakita ang nakasuksok na balat ng kendi sa kanyang id. Hindi ko alam kung nahalata niya pero sobrang natuwa ako ng makita ko yun. Hindi man siya nagpasalamat sa araw na iyon mas higit pa sa pasasalamat ang natanggap ko. Pagpapahalaga. Masarap maramdaman ito lalo na kung ipinapakita. Mas lalo pa tuloy akong napamahal sa batang yun kahit na barumbado siya umasta.

Nalungkot ako kanina ng mabasa ko yung message niya sa fb.

 Mangiiwan.

Ang sakit naman. Nagsorry na lang ako. Gusto kong ipaliwanag ang mga dahilan ko, kaso di ko alam kung maiintidihan niya ba ako. Hindi lang naman siya nagiisa marami pang bata ang sa aki’y nagalit at nagtampo na. Gusto ko ngang sabihin na hindi lang naman ang umalis ang nangiwan. Sila din kasi iniwan. Iniwanan ng mga alaala ng mga taong minahal nila at naging parte ng buhay nila.     Nagpapasalamat na lang ako at yung iba naintindihan ako. Nakontento sa konting paliwanag ko. Balang araw maiintindihan din nila ako. Hindi rin naman sila mawawala sa puso ko.

At Your Service..

            Pagpasok ko pa lang may babati na. Nakangiti at mag-gugoodmorning pa. Sila yung mga gwardiya..mga unang taong bumabati sakin sa umaga. May madadatnan ako sa faculty yung pinakamaaga kong co-teacher dati..tas ayun kakain na kami. Sasabihin ni Kuya Paks “ Maam maling,egg, half rice? Nag hotdog, egg, half rice ka na kasi kahapon eh.” kabisado na nila ako. Sa hapon si Kuya Romy..siya yung maglilinis ng faculty..lagi kaming nagsosorry..paano puro overtime kami.  

            Hay! Bakit pa kasi nagparamdam tong mga batang to..hinahabol tuloy ako ng mga alaalang to. Kulang pa. Maraming bata ang sa aki’y nagpasaya. Kukulangin siguro kung lahat ay isusulat ko pa. Matutulog na ko mata ko’y nanghihina na.

1:05 am

June 14, 2014