LOST!

             Nagsimba kami noong Linggo..at doon nawala ang cellphone ko. Akala ko makikita ko pa, kaya parang ok lang. Sigurado kasi akong sa tricycle ko naiwan kaso wala na talaga. Medyo nakakahinayang ang cellphone kong pangkalso daw ng trak sabi ni tito. Sayang lang talaga yung sim. Naawa naman ako sa nakapulot di na kasi nagriring yun at namamatay-matay pa. Maswerte sya. Sa ilang araw na pagkawala nito marami akong napagisipan.

            Una, parang naging malaya ako. Wala na kasi akong iba pang iniisip na baka may nagtext na nangangailangan sakin. Tulad ng, “Dang wala pang ulam bili ka.” O kaya naman, “ Dianne nagkatampuhan na naman kami ni….anung gagawin ko?” Minsan naman, “Dee nagtext na naman siya..mga lalaki talaga.” At ang di pumapalyang, “Dang kamusta na kayo jan?” Naging malaya ako sa mga dating dumadagdag sa mga iniisip ko. Kaya worry free!

          Pangalawa, medyo nega. Muntik na ko masabon ng principal sa pangalawang beses. “ Tinatawagan ka namin kahapon di ka sumasagot.” Humirit na ako agad bago pa humaba ang sermon,”Maam nawala po kasi yung cellphone ko nung Linggo.” Naawa naman siya at huminahon ang boses ..bigla na lang niyang isiningit ang seminar na pupuntahan ko. Mahirap din pala pag walang means of communication.

            Pangatlo, noong mga araw na wala akong cp marami akong nagawa. Siguro nabawasan nga kasi ako ng iniisip. Nabawasan yung oras ko para sa iba. Narealize kong I’m always with them but not with myself. Mas marami na pala ang mga oras na ginugugol ko para sa iba kaysa sa sarili. Kaya sabi ko kailangan kong sulitin ang bakasyong ito. Yun bang di naman ako magaalala para sa ibang tao.

            Pangapat, masarap yung feeling na wala kang inaasahan. Inaasahang magtetext sayo kasi wala kang cellphone. Kaya malinaw na malinaw sa utak mong.. wag kang magassume walang magtetext sayo wala kang phone di ba? At least hindi feeling sawi.

Panglima, kailangan pa din naman itong gadget na ito. Lalo na kung may kailangan ka talagang itanong sa ibang tao..yung importante talaga. Kinailangan ko pang makitext sa co teacher ko para malaman ang sagot. Medyo feeling kawawa lalo na ng magtanong ang principal, ”Maam di naman sa minamadali kita ah pero bago ba kayo magseminar magkakacellphone ka na?” Sana nga. Sabi ko,” Sige po manghihiram na lang po ako sa kapatid ko.”  Hay. Buhay.

         Hindi naman sa nangbibintang ako. Susubukan ko kasi sanang tanungin yung tricycle driver kaso pagtapos ng araw na yun tatlong araw pa bago namin siya nakita ulit. Nagkakasalubong kami sa palengke at iniiwas ang tingin niya. Minsan sasakay sana sa kanya ang kapatid ko biglang humiga at parang walang nakita. Nung huling makita namin  siya humaharurot pa wag lang kaming makita. Pag sakay kasi namin ng jeep wala na kaya kung di sa bahay nawala malamang sa tricycle. Whatever. Kung may nawala man sayo. May matatagpuan kang bago.

                Ang pag-ibig hindi parang cellphone..pag naluma..papalitan L

                For donations just call me. Kaso nga walang phone. Kulit. J